In 2012 deed ik aan de allereerste Mud Masters in de Haarlemmermeer mee. Koud, nat, modderig en back to basic. De liefde voor obstacle runs was geboren. Een jaar later was daar de eerste Mud Masters Marathon op het nieuwe terrein in Biddinghuizen. Een pittige obstacle run die smaakte naar meer. Sindsdien sla ik geen Mud Masters meer over en heb ik dit jaar de 18 in de Haarlemmermeer en de 42 in Weeze gelopen. Toen Mud Masters aankondigde dat ze met een 24-uurs variant kwamen (MM24) hoefde ik daar dus ook niet heel lang over na te denken.
Inhoudsopgave
Voorpret
Vanaf dat moment druppelde er elke week iets meer informatie naar buiten. Er zouden 100 deelnemers meedoen, er kwam een camping, we gingen rondjes lopen op het zes-kilometer parcours en je mocht een crew meenemen. Via onze Team DMM facebook-groep kwamen we al snel genoeg in contact met een aantal andere 24-uurs lopen en plannen werden gesmeed om het evenement zo makkelijk mogelijk te maken. ?We hebben een masseur nodig. En een verwarmde tent. En een BBQ?.? De voorpret was er zeker, maar naarmate de datum dichterbij kwam werd iedereen toch wel een beetje zenuwachtig.
Doelstelling
Een ander punt wat vaak ter sprake kwam was de doelstelling. Hoeveel kilometers gaan we lopen? De magische grens van 100 kilometer was iets wat als haalbaar gezien werd, mits het parcours een beetje mee zou werken en we niet gingen slapen. Uiteindelijk waren we het er allemaal over eens dat het teamwork ons door de zware nacht heen zou slepen en dat we dus beter samen konden gaan doen. Het plan was om zoveel mogelijk rondjes te rennen met een vast groepje.
Briefing in basecamp
Ongeveer 2,5 kilometer van het startgebied vandaag mochten we in de ochtend onze tent opzetten, dit was basecamp en hier verbleef de crew ook. Om 11 uur in de morgen kregen we een briefing met de laatste uitleg, regels en belangrijke punten voor tijdens de 24 uur. Dit ging redelijk snel en met pendelbussen werden we naar de start gebracht. Een paar minuten voor ??n werden we het startvak ingeroepen en werden we nog een beetje opgewarmd. Zoals ik twee weken terug in de review van Xletix al schreef zijn hier in Nederland nog wel stappen te maken. Toen de klok 13.00 uur aangaf ging ons avontuur toch echt van start.
Eerst een rondje van 18
In de nacht zouden we rondjes op het speciale parcours van de zes kilometer gaan lopen. Qua veiligheid, beheersbaarheid en vrijwilligers is het moeilijk te doen om dat op het 18 kilometer parcours te doen en daar had iedereen ook zeker begrip voor. Overdag mochten we echter wel eerst een rondje op de 18 en dan op de 12 lopen. We moesten dit wel binnen 6 uur doen om toegelaten te worden tot de rest van het evenement. We liepen achter de startvakken van de 18 kilometer aan die al uren weg waren, dus op de lusjes die speciaal voor de 18 waren hadden we het rijk voor ons alleen. Wat ik me er nog van kan herinneren is dat we het parcours deze keer de andere kant op liepen dan voorgaande keren en dat de sandbag-carry een stuk langer was. We hadden nog volop plezier, de DMM-vlag was mee en met de deelnemers van de 12 kilometer die onderweg waren hadden we nog de grootste lol.
En een rondje 12
Ook het rondje van de 12 zaten we nog vol energie. Mud Masters is een run die voor iedereen te doen is. Dat kenmerkt zich onder andere doordat er vrij weinig sleep- en sjouwobstakels inzitten. Afgezien van de zandzak en de buddy carry (een mede-Mud Masters op je rug nemen voor een klein stukje) hoef je weinig te tillen. De focus ligt veel meer op teamwork. Dat was ook wel te zien aan de vele muren die we onderweg tegenkwamen. Iemand noemde het voor de grap al Muur Masters. Nu gingen ze nog prima, maar in de nacht voelde het alsof elke muur iedereen rondje vijf centimeter hoger gemaakt werd.
Terug naar basecamp
Waar ik me zelf toch wat in vergist had was het weer. Het was heerlijk zonnig weer en ik ging de eerste twee rondes van 18 en 12 lekker in t-shirt en korte broek lopen. Doordat we rustig aan met ons groepje liepen en toch wel wat water tegenkwamen koelden we stiekem toch behoorlijk af. Ik was dan ook blij dat we richting basecamp mochten voor warme kleding en wat te eten. De eerste pauze was een feit. Door een massage, het bereiden van eten en het omkleden liep de pauze een beetje uit de klauwen en voor we het wisten waren we bijna een uur verder. Niet helemaal handig, maar met onze hoofdlampen al in de aanslag gingen we verder.
Rondjes lopen
Het parcours wat we in de nacht gingen lopen was het parcours waar de deelnemers van de zes kilometer overheen waren gelopen. Ondanks dat dit hetzelfde stuk was als de eerste paar kilometer van het rondje 18 / 12 was het toch een uniek parcours. Om het bizarre aantal van 24.000 deelnemers kwijt te kunnen had Mud Masters twee parcours aangelegd. De ronde van de had dus eigen muren, modder en monkeybars. Hier gingen we de rest van de 24 uur rondjes lopen.
De avond valt
Het was prachtig te zien hoe de avond valt. Iedere keer dat we bij de start kwamen was het er weer anders. Toen we de 12 afronden was het druk, na het eerste rondje 6 stonden er nog een paar mensen af te spoelen onder de Car Wash. Daarna werden de laatste feestgangers op het festivalterrein opgeveegd, toen kwamen de schoonmakers en vervolgens zwierf er alleen nog maar de beveiliging rond. Intussen werd ons groepje ook steeds iets uitgedund. De een ging een rondje rusten, de ander ging in een iets ander tempo lopen, maar we bleven nog steeds samen over het parcours gaan. Hoe moesten we al die muren anders over komen?
Aftermovie Mud Masters 24 Hours 2015Mud Masters 24 Hours was AFZIEN. Check de strijd tegen de kou, pijn en vermoeidheid van onze titanen en LIKE om hen een dikke digitale high five te geven!
Posted by Mud Masters on Saturday, October 3, 2015
Obstakel skippers
Dan komen we toch bij het punt uit waar de meeste mensen behoorlijk wat frustratie over hadden. Uiteindelijk doe je een obstacle run voor je jezelf en ga je je grenzen opzoeken. Lukt een obstakel niet meer, dan kan ik me dat goed voorstellen en probeer je het de ronde daarna weer. Toch was er een bepaalde groep deelnemers die daar niet voor leek te komen. Telkens als we een deelnemer inhaalden vroegen of alles goed met ze was of het nog lekker ging. Het antwoord was regelmatig dat ze eigenlijk alleen maar wilden weten in welk rondje we zaten. Als je ze dan vervolgens langs de muren af ziet lopen vraag je je toch af waarom ze meedoen. Om te winnen? Gelukkig hebben we ze geen van allen op het podium zien staan. Als ik voor de tiende keer bij de monkeybars kom en ik haal ze dan ben ik best trots op mezelf. Zou ik er uit gevallen zijn dan had ik het in ieder geval geprobeerd. Maar om het niet eens te proberen en gewoon door te lopen past toch niet helemaal in het idee van het evenement.
Vrijwilligers
Waren er dan geen vrijwilligers? Die waren er zeker wel en waren helemaal top! Bij elk gevaarlijk obstakel of water-obstakel hebben de hele nacht vrijwilligers gezeten. Altijd even positief en ge?nteresseerd. Klasse dat jullie dit evenement ook mede voor ons mogelijk gemaakt hebben. Bij een aantal obstakels zoals tijgeren en muurtjes stonden in de nacht geen vrijwilligers meer en dat waren dan ook vooral de obstakels die blindelings overgeslagen werden door een deel van de lopers.
Minder water
Na een paar rondjes weet je intussen precies wat je te wachten staat en ga je ook tegen bepaalde dingen opzien. Voor mij was dat het water. De splash jump was er ?s nachts al uitgehaald voor de veiligheid. Daar kregen we de net jump, tijgeren en trenches voor terug, maar dat was allemaal goed te doen. Het meest keek ik op tegen het stukje zwemmen omdat je daar bijna helemaal onder water gaat. Hoe warm je je ook aankleedt, het water was ijskoud. De organisatie besloot gedurende de nacht dan ook om het zwemobstakel er tijdelijk uit te halen.
Koud, kouder, koudst
Er waren een aantal redenen dat we steeds iets verder afkoelden. De snelheid ging er wat uit, waardoor je hartslag niet meer zo hoog is en je minder snel opwarmt. Daarnaast werd het eten wat lastiger omdat je geen honger meer hard en viel er dus wat minder te verbranden voor je lichaam. Tel daar nog de heldere koude nacht en de water-passages bij op en je natte lichaam koelt steeds verder af. Ondanks neopreen en merino-wol werd het steeds kouder. Toen ik vervolgens voor het eerst uit de net climb viel en headfirst in het water kwam werd het iets te veel. De koud sloeg op een bepaalde spier en ik kon met moeite terugwandelen. Op basecamp aangekomen heb ik besloten een rondje over te slaan en te kiezen voor een warme douche en nieuwe droge kleding. Die droge kleding bleef trouwens maar 30 seconden droog want het tweede obstakel waren netten in een sloot waardoor je vrijwel direct weer doorweekt was.
Verse koffie
Verzorger Ben gaf me in de pauze een perfecte tip om mijn spier juist op te rekken zodat ik weer verder kon. Deze korte pauze deed wonderen en na een maaltijd en warme koffie ben ik weer het parcours opgegaan. Langzaam werd het weer dag en begon Mud Masters weer wat te leven. De organisatie bleef ons ook super supporten en ik heb meerdere keren onderweg warme thee of koffie gehad. Wat dat betreft niet anders dan lof. Het werd ook weer wat drukker op het parcours, want een deel van de lopers die hadden besloten ?s nachts te gaan slapen kwamen het parcours weer op.
Het is mooi geweest
Op basecamp verzamelden we met het vaste clubje met wie we in de nacht gelopen hadden voor het laatste anderhalve rondje. Uiteraard gingen we samen finishen! De vlaggen gingen mee, het laatste energiereepje ging erin, de crew ging met de pendelbus en onze droge kleding naar de finish en wij gingen voor het laatst de modder in.
Modder
En dan zou ik bijna het belangrijkste vergeten. De modder en de obstakels. Hoe zag ons rondje er nou precies uit? We begonnen bij de start met de lage hooibalen, vervolgens drie waterpassages van verschillende dieptes, tijgeren, slootjes, drie verschillende muren, een houten frame over de sloot, een inverted wall, een lange stapel autobanden, een diepe sloot met een netten zodat je nat werd, hoge hooibalen, indianenbrug, trenches, heel veel modder, monkeybars, bruggetje, net jump, nog meer trenches, nog een tijgeren, de laatste twee muurtjes, een modderhelling en de Sizzler. Toch maakte de modder het echt af. Dit was de Slo Mo Mud zoals die bij de allereerste Mud Masters in 2012 was en die we nooit meer terug gezien hebben. De vele regen in de week voor het evenement en de duizenden deelnemers voor ons hadden het omgeploegd tot een prachtig modderig parcours.
Bedankt
Om iets voor ??n op zondagmiddag kwamen we weer over de finish. Het waren zo?n vierentwintig uur, maar voelden toch als minder. Het samen beleven van de nacht maakte het een stuk beter te doen en iedereen hielp elkaar over de dipjes heen. Mud Masters, crew, vrijwilligers en medelopers? Allemaal ontzettend bedankt dat dit mogelijk gemaakt is. Dit was de eerste MM24, maar zal zeker niet mijn laatste zijn!
Zelf meedoen?
Zelf meedoen aan een Mud Masters? Bekijk dan onze pagina over Mud Masters en schrijf je met korting in voor alle komende edities. Zelf meegedaan aan deze editie? Laat dan hier je review achter.
Filmpje
We kwamen deze keer ook de power rangers tegen. Die liepen ook al mee tijdens de eerste Iron Viking en hebben ook deze keer weer en video gemaakt.
https://player.vimeo.com/video/141117509?portrait=0