I did it! De zes beklimmingen van de Alpe d?Huez zijn voltooid. Hieronder een (kort) verslag van het grote Franse avontuur van 2011.
Na maanden van voorbereiden in de sportschool (spinning) en op de racefiets was het vorige week zaterdagochtend zover. De tassen waren gepakt, de fiets was piekfijn in orde en de spanning begon op te lopen. Samen met mijn collega?Michael?ben ik naar Frankrijk gereden om onze fietsen te stallen in ons prachtige appartement boven op de berg. Het appartement lag aan het parcours, had uitzicht over bochten 1 t/m 7 van de beklimming en was voorzien van een balkon waar makkelijk zeven racefietsen konden staan. Jeroen, top geregeld!
De volgende ochtend regende het helaas nog steeds en zijn we voor het eerst afgedaald naar Bourg d?Oisans. Daar aangekomen is het gestopt met regenen en hebben we de berg voor het eerst beklommen. Afgezien van een paar heuvels in de Ardennen had ik nog nooit echt bergop gefietst en die uurtjes spinning zijn ook niet echt vergelijkbaar. Dit was dus mijn grote eikpunt; kan ik ?berhaupt een beetje bergop fietsen en ga ik mijn grote mond donderdag waarmaken, of wordt het het fiasco der onderschatting. Na iets meer dan een uur stond ik weer bij het appartement, waar ik me nog behoorlijk fit voelde. Dit gaf me voldoende overtuiging dat de zes beklimmingen mogelijk moesten zijn.
De rest van de week heeft in het teken gestaan van boodschappen doen, koken, films kijken, slapen, lunchen in Bourg d?Oisans en toch nog maar een klein biertje nemen. Daarnaast hebben we wat andere bergen verkend, zoals de Galibier, voor eventuele volgende toertochten. Al met al hebben we voldoende rust genomen om de spieren te sparen voor de donderdag. Woensdag was de dag van de verrassingen. In de ochtend kwam Jeroen ineens met twee vrouwen binnenlopen. Loura, de vrouw van Michael, en Stefanie hadden besloten dat het wel leuk was om ons aan te komen moedigen en waren in de auto gestapt om ook naar Alpe d?Huez te komen. Een paar uur later stond ook mijn vader ineens voor de deur, die hetzelfde had besloten. En nee, ik wist van niets. Op woensdag was de Alpe d?HuZus waarbij onder andere de vrijwiligers van donderdag een keer klimmen en de teamfoto. Na een bordje pasta (cliche) zijn we op tijd gaan slapen. Om kwart voor drie zijn we opgestaan om ons warmste pak aan te trekken. Gelukkig had ik via mijn broertje?s bedrijf (TRIA Fietsen) naast een goeie servicebeurt en een teamfust sportdrank ook een hele stapel winterkleding meegekregen voor de eerste paar afdalingen. De bidons werden gevuld met de nodige sportdrank uit ?de blauwe beuker? en de lichtjes werden aangezet. Om half vier was het verzamelen bij de finish op de top om onder motorbegeleiding af te dalen naar de start. Nadat we uitgezwaaid waren door onze trouwste supporters begon de afdaling. Deze afdaling zal ik niet snel meer vergeten. Met een snelheid van 45 kilometer per uur daalden we door het donker af van de alp. Als ik af en toe omkeek zag ik een lang lint van led-lichtjes door de bochten achter ons aankomen. Prachtig!
Na een half uurtje wachten zagen we het vuurwerk van de start en begon het echt. Tijdens de eerste klim heb ik nog samen een stukje met Michael gefietst, maar de rest van de dag heeft iedereen zijn eigen tempo gereden en dus heb ik de hele dag in mijn eentje geklommen en gedaald. Doordat er echter overal mensen aan de kant van de weg je toe stonden te juichen en je je naam wel 30 keer per klim hoorde (handig zo?n naambordje op je stuur) voelde ik me geen moment alleen. Daarnaast hadden we nog onze drie eigen supporters die elke keer een foto maakten om ons vervolgens in het appartement te voorzien van verse pasta, bananen, warme bouillon en bemoedigende woorden. De eerste klim heb ik bewust nog wat rustig aan gedaan om mezelf niet aan het begin van de dag al op te blazen. Toch ging deze klim best lekker. De volgende klims zijn allemaal in ongeveer hetzelfde tempo gegaan. De derde klim vond ik uiteindelijk het zwaarst. Na klim vier voelde ik me ijzersterk en klim vijf ging weer net zo snel. Helaas was mijn chip stuk, dus heb ik geen exacte tijden van mijn klims. Wel heb ik klim 4 en 5 gemeten en heb ik deze beide in 1.33 uur afgelegd. In het appartement kwam ik Robert tegen en samen zijn we begonnen aan de zesde klim omdat we graag samen over de finish wilde komen. Ik heb in bocht 7 even op hem staan wachten om samen verder te gaan, maar we hebben elkaar blijkbaar gemist. Uiteindelijk haalde ik hem 1 kilometer voor de streep weer in en zijn we samen in de mensenmassa gefinisht. Prachtig!
Uiteindelijk hebben we met?team It?s Us?35 beklimmingen gedaan en daarmee bijna 25.000 euro voor KWF opgehaald. De totaalteller bleek die avond maarliefst over de 20 miljoen heen te gaan, een topresultaat. Was het zwaar? Ja, en nee. Doordat je de hele dag op de fietst zit raak je zeker wel vermoeid en moet je de laatste klims wel iets meer je best doen om in die soepele tred naar boven te gaan. Dus ja, het is best zwaar. Maar omdat ik nergens met een te hoge hartslag ben gaan fietsen heb ik ervoor gezorgd dat ik geen verzuring in mijn benen heb gekregen. Ik heb dus niet echt diep hoeven gaan, waardoor het lang niet zo zwaar voelt als een marathon, die echt pijn doet de laatste kilometers. Dus nee, het was minder zwaar dan gedacht. Daarnaast heb ik de hele dag twee bidons met verschillende sportvoeding gedronken. Naast de standaard sportdrank om de koolhydraten en mineralen aan te vullen heb ik ook sportdrank met proteine gehad om mijn spieren snel te laten herstellen. De volgende dag had ik geen enkele spierpijn, dus volgens mij heeft het me enorm geholpen. (Voor de sporters onder ons, ik heb Maxim Energy Drink,?Maxim Energy Restitution PeptoPro?en Maxim Recoverydrink gebruikt.)
Op vrijdag hebben we de spullen ingepakt om daarna flink te knallen op het eindfeest. Om de twee meest gestelde vragen direct te beantwoorden. Ga je volgend jaar weer? De uitdaging voor zes klims is nu weg. Heel misschien doe ik weer mee, maar dan ga ik wel voor zeven klims. En wat is je volgende uitdaging? In September ga ik tijdens de marathon van Berlijn proberen Sven een beetje bij te houden.
Ik wil mijn donateurs Stefanie, Willy, Thea, Rudi, Silvia, Naomi, TRIA Fietsen, Lien, Toine, Mia, Jan Jozef, Loek, Neeltje, Tiemen, Liza, Greq, PP, Timo, Petra, Debora, Gerrit, Chris, Frank, Sven, Laura, Klaaysen Communicatie, Jael, Mathijs, Jelle, Marijn en alle sponsoren van ons team bedanken voor hun steun aan het goede doel. Dankzij jullie hebben we dit jaar met Alpe d?HuZes het record van vorig jaar weer zwaar overtroffen. Daarnaast wil ik al mijn teamgenoten bedanken voor hun inspanningen. Cancelandzaat, Beeltani, Traphaan, Bear, Bertje, Toetanchamon en Henk, bedankt voor de topweek en de gezelligheid in het chalet! Tot zover mijn Oscarspeech.